Մի չքավոր մարդ ձմռանը գնաց այգի՝ պտուղ քաղելու: Եվ տեսնելով, որ ծառերը փայտացած են, սկսեց թշնամանալ, տրտնջալ, հարվածել ու ասել նրանց.
— Ինչո՞ւ պտուղ չունեք, որ ուտեմ ու կշտանամ,— ու սկսեց ավելի չարանալ։
Եվ ծառերից մեկը քաղցրությամբ ու համոզող խոսքով ասաց։
— Մի՛ տրտմիր, ո՜վ մարդ, և իզուր մի՛ բամբասիր, որովհետև, սխալվում ես։ Թեպետ կարիքավոր, բայց ինչո՞ւ չգիտես, որ ձմռանը հանգստանում ենք և զորացնում մեր արմատները, որպեսզի կարողանանք գարնանը ծաղկել, ամռանը սնունդ տալ պտղին և աշնանը հասնել ու կերակրել: Ինչո՞ւ չեկար այն ժամանակ, երբ մարդ, անասուն ու գազան վայելում էին մեր պտուղները։ Այժմ գնա և վերադառնալով հարմար ժամանակ, կեր որչափ կկամենաս։
Եվ գնաց մարդը այդ խոսքի հույսով։
Չքավոր-աղքատ,խեղճ
Փայտացած-չորացած,մեծացած
Տրտնջալ-դժգոհել,գանգատվել
Զորացնել-մեծացնել,ամրացնել
Վերլուծություն
Այս առակը կարդալուց հետո ,ես հասկացա,որ ամեն ինչ իր ժամանակն ունի և չի կարելի ամեն տեղ շտապել:Նույնիսկ պտուղ տալու համար ծառը պետք է հանգստանա,զորացնի արմատները,ծաղկի և դրանից հետո նոր հասունանա և պտուղ դառնա: