Մի մարդ է լինում:Նրա անունը Վախկոտ է լինում: Նա ամեն ինչից վախենում էր: Նրան ասում էին անխելք Վախկոտ: Նա ուզում էր գնալ Աստծո մոտ, որ իմանա վախի պատճառը: Ճանապարհին նա հանդիպում է մի էշի :
-Ո՞ւր ես գնում , որ այդպես դողում ես,- հարցնում է էշը:
-Ես գնում եմ Աստծո մոտ,որ նա ինձ օգնի: Խնդրում եմ ինձ չնեղացնես:
-Դե որ գնում ես Աստծո մոտ չեմ վնասի,միայն Աստծուն ասա,մի էշ կա,ուզում է , որ իրեն չտանջեն և ամեն օր գյուղից բեռով կողքի գյուղ չուղարկեն :
-Կասեմ,-ասաց Վախկոտը և շարունակեց ճանապարհը:
Լճի մոտ անխելք Վախկոտը հանդիպում է մի աղջկա:
-Ո՞ւր ես գնում , որ այդպես դողում ես,- հարցնում է աղջիկը:
-Ես գնում եմ Աստծո մոտ,որ նա ինձ օգնի: Խնդրում եմ ինձ չվիրավորես:
-Դե որ գնում ես Աստծո մոտ չեմ վիրավորի ,միայն Աստծուն հարցրու , թե մի աղջիկ կա , չի ուզում գործ անի, ուզում է ամբողջ օրը երգի ու պարի :
-Շատ լավ ,կհարցնեմ,- պատասխանում է Վախկոտը և շարունակում իր ճանապարհը:
Երեկոյան նա հանդիպեց Աստծուն մի քարի վրա նստած:
-Բարի երեկո, չեմ խանգարի՞, -դողալով սկսեց Վախկոտը:
-Իհարկե չես խանգարի , ես գիտեմ և քո մասին, և մնացացի: Միայն մի քանի խորհուրդ կտամ բոլորիդ: Մարդիկ և կենդանիները շատ բարի են , և պետք չէ վախենալ մյուսներից, նրանք քեզ երբեք չեն վնասի : Իսկ մնացածին փոխանցի , որ կուշտ փորով հաց ուտելու համար պետք է բոլորը աշխատեն և օգնեն միմյանց:
Վախկոտը շնորհակալություն ասեց և հեռացավ: Լճի մոտ նա հանդիպեց աղջկան :
- Բարև սիրուն աղջիկ , ես քեզ լավ լուր ունեմ ասելու , Աստված ասաց, որ պետք է օգնել բոլորին , եթե դու չես ուզում գործ անել , ես քո տեղը կանեմ : Միայն մի բան պիտի խնդրեմ քեզ, ամեն առավոտ պետք է գնամ եշին էլ օգնեմ բեռերը տանենք կողքի գյուղ:
- Շատ լավ ,- ժպտալով պատասղանեց աղջիկը:
