Month: Դեկտեմբերի 2021

Մի անտառ կար: Այդ անտառում իրար կողքի երկու ծառեր էին  աճում` ջահե՜լ, սիրո՜ւն: Երեկոները նրանք բախտի մասին էին փսփսում:
-Ես որ մեծանամ, բարձր ու մեծ ծառ եմ դառնալու,- ասում էր նրանցից մեկը,- թռչունները կապրեն իմ ճյուղերի մեջ: Բոլորը կհանգստանան իմ ստվերի տակ: Արևի շողերին և առավոտվա հովիկին առաջինը ես կդիմավորեմ: Մի քանի տարի հետո իմ տակ աճած ծառիկները կշրջապատեն ինձ: Նրանք փոքրիկ ու հրաշալի ծառեր կդառնան:
-Չէ~,_ասում է մյուսը,- աճել-մեծանալը  էնքան էլ լավ բան չի: Ձմռանը ցուրտն է ծեծում, ամռանն արևն է վառում:   Ամբողջ օրն էլ  արմատներդ  պիտի աշխատեցնես, որ տերևներիդ ջուրը   հասցնես,  կշտացնես: Ավելի լավ է փայտահատն ինձ կտրի, հետո ինձնից մի հրաշալի բան սարքեն, դնեն փափուկ բարձի վրա:
Եվ ի՞նչ եղավ հետո: Եկավ մորուքավոր փայտահատը և կտրեց երկրորդ ծառը:  Նրա մի մասը վառարանում վառեցին, մյուս մասից սիրուն զարդատուփ սարքեցին: Երկար ժամանակ տուփը բարձի վրա ապրեց` մեջը` սիրուն ականջօղե~ր, մատանինե~ր ու անուշահոտ օծանելիքներ: Հետո տուփը քիչ-քիչ հնացավ, չորացավ, փականը փչացավ, հալից ընկավ: Էս խեղճ տուփը տվեցին փոքրիկներին, որ խաղան: Սրանք էլ խաղացին-խաղացին, վերջը  տուփը ջարդեցին, մի կողմ գցեցին: Մինչև ձմեռ նրա տաշեղները դեռ բակում էին, հետո   ինչ եղան, ոչ ոք չիմացավ:    Այ, եթե քամին հարցնի  առաջին ծառին, թե ինչ եղավ երկրորդ ծառը,  նա կպատմի, որ հին տուփի տաշեղներով ագռավը բույն է հյուսել իր ճյուղերին:  Այսպես երկու ընկերուհիներ գտել են իրար և զարմացել իրենց բարի բախտի վրա:Նրանք հասան իրենց ուզածին, դուք էլ ձերին կհասնեք:

Առաջադրանքներ

1. Ինչ եք հասկանում /բախտը բերել է/ արտահայտությունը լսելիս:Բախտը  բերել նշանակում է,ուր ինչվոր մի վատ բան համարյա կլիներ:

2. Գրեք, թե ինչում է ձեր բախտը բերել:Իմ բախտը բերել է երբ ես ընկա աստիճանի վրա և աչքիցս արյուն չեկավ:

Անտառից եկած կանաչ եղևնին,

Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,

Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,

Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:

Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,

Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,

Հովերն է հիշում նա գարնանային,

Որ իրեն այնպես օրորում էին:

Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,

Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,

Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի, Խարույկն է հիշում անտառապահի:

Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,

Որ էլ անտառի երգը չի լսում,

Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին

Գարուն է բերել երեխաներին,

Գարուն է բերել այս ձմռան օրով

Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.

Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել

Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,

Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ

Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:

Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ

Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…

Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ

Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,

Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,

Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:

Հարցեր և առաջադրանքներ

1. Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:

արահետ-նեղ ճանապարհ

բացատ-ազատ տարածություն

աբրեշում-մետաքս

գոհար-թանկարժեք քար

սոսափ-խշշոց

2. Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:

Ես հիշում եմ կանաչ իմ ընկերներին, արահետներին եմ հիշում ձյունի տակ, հիշում եմ բացատն ու բուքը սպիտակ: Երկինքն եմ հիշում իմ գլխի վերև,և իմ մայր անտառն` ասեղնատերև, հովերն եմ հիշում  գարնանային, որոնք  ինձ օրորում էին:Հիշում եմ վաղորդյան ցողի գոհարը, մայրամուտի թևերն աբրեշում, հիշում եմ սոսափն ամեն մի ծառի,խարույկն եմ հիշում անտառապահի:

3. Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու:

Եղևնին կարոտ էր զգում անտառից հեռու ու հիշում ամեն ինչ:

4. 4. Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի:

Եղևնին  չէր ափսոսում, որ էլ անտառում չի,որովհետև նա գարուն էր բերել երեխաներին և հրճվանք  պատճառել:

5. Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին:

Եղևնին հպարտ է նայում աշխարհին, կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:

6. Նամակ գրի՛ր եղևնուն:

Բարև, եղևնի’:Ես Էդգար Մուրադյանն եմ:Անհամբեր քեզ սպասում եմ` մեր տուն հյուր: Ես շատ-շատ խաղալիքներ ունեմ:Ես քեզ խոսք եմ տալիս, դու շատ գեղեցիկ կլինես և կզարդարես մեր բնակարանը: